Page 9 - 883461_K_K_METO_A+_i_B_cz_1
P. 9

muzycznych potrafią w swobodny sposób zamieniać się rolami. Integrują się poprzez równoczesne
          stosowanie różnych form działania. Łączą taniec ze śpiewem oraz grą na instrumentach. Kolejne etapy
          aktywnego poznawania utworu obejmują jego słuchanie połączone z wymyśloną przez nauczyciela
          bajką lub opowiadaniem, wprowadzenie elementów ruchu, grę na instrumentach, często wykonanych
          samodzielnie, z możliwością wykorzystania partytury (na dużych arkuszach umieszczone są znaki gra-
          ficzne odpowiadające poszczególnym instrumentom), łączenie elementów tańca, ruchów, gestów z grą
          na instrumentach.
          Scenariusze z zakresu zajęć ruchowych zostały oparte na elementach Metody Ruchu Rozwijającego
          Weroniki Sherborne, czyli rozwijanie za pomocą ruchu świadomości własnego ciała i przestrzeni, dzie-
          lenie tej przestrzeni z innymi oraz nawiązywanie z nimi bliskiego kontaktu, a także rozwój sprawności
          ruchowej. Udział w zajęciach rozwija również sferę emocjonalno-społeczną. Dzieci poznają swoje oto-
          czenie i uczą się w nim czuć bezpiecznie, a co za tym idzie – nawiązują relacje z innymi. Początkowe
          ćwiczenia koncentrują się na samym dziecku, kolejne powinny odbywać się w parach, następnie w ma-
          łych zespołach. Końcowym etapem jest praca z całą grupą. Schemat zajęć daje dziecku stabilność i bez-
          pieczeństwo. W scenariuszach pojawiają się również elementy metody gimnastyki twórczej Rudolfa
          Labana, określanej jako metoda inspiracji ruchowej. Laban wyodrębnił cztery wymiary ruchu: energię,
          przepływ, przestrzeń i z czas. W tej metodzie często stosuje się muzykę, przybory, pracę z partnerem
          i  z całą grupą oraz różne formy aktywności ruchowej (np. pantomima, inscenizacje). Najważniejsze jest
          stosowanie reguł: stopniowania trudności, wszechstronności i naprzemienności wysiłku, rozluźnienia,
          rozproszenia oraz koncentracji. Metoda ma na celu stymulowanie i rozbudzanie zdolności tanecznych.
          Dzieci wyrażają siebie i swoje odczucia poprzez ruch własnego ciała. Kształtują właściwe reagowanie
          na znaki umowne i symbole, rozwijają poczucie rytmu oraz usprawniają motorykę małą i motorykę
          dużą. Same decydują, czy są w stanie wykonać dane ćwiczenie. Podczas zajęć naśladują np. zacho-
          wania zwierząt, a także ruchy wykonywane przez inne dzieci. Zabawy te dają wiele radości. Są okazją
          do spontanicznej aktywności, a także pozwalają na wyciszenie nagromadzonej energii. Kolejną meto-
          dą, której elementy pojawiają się w przewodnikach, jest metoda gimnastyki rytmicznej o charakterze
          twórczym Marii i Alfreda Kniessów. Została ona oparta na gimnastyce utanecznionej, łączącej zajęcia
          muzyczne i rytmiczne z wykorzystaniem nietypowych przyborów, takich jak grzechotki, łuski orze-
          chów kokosowych, bijaki, wstążki. Najważniejszym elementem tej metody jest ekspresja i twórczość
          własna dziecka. Nauczyciel może jedynie proponować określone ruchy, jednak to dziecko powinno
          podejmować aktywność twórczą.
          W przewodnikach zostały wykorzystane również elementy metody burzy mózgów Alexa Osborna. To
          jedna z metod twórczego rozwiązywania problemów, polegająca na pracy w grupie. Aktywizuje i in-
          tegruje zespół. Jej celem jest generowanie pomysłów do dalszej pracy z danym tematem. Z kolei Me-
          toda Sześciu Myślowych Kapeluszy Edwarda de Bono jest przydatnym sposobem pracy w przypadku
          rozwiązywania problemu. Każdy z sześciu kapeluszy prezentuje inny sposób myślenia. Otrzymując je-
          den z nich, narzucamy sobie obowiązek myślenia w określony sposób. Kolejną metodą, o której należy
          wspomnieć, jest metoda projektów. Jej główną cechą jest zaangażowanie wszystkich dzieci i zachę-
          canie ich do aktywnego uczestniczenia w zajęciach. Nauczyciel, proponując korzystanie z tej metody,
          jest tylko organizatorem zajęć. Najważniejsze są dzieci – same, korzystając z dostępnych środków dy-
          daktycznych i zasobów osobistych, rozwiązują problem i poszukują informacji na zadany temat. Meto-
          da projektów składa się z trzech etapów. W pierwszym etapie odbywa się wybór tematu, weryfikacja
          wiedzy dzieci na podany temat oraz pytanie o to, czego dzieci chcą się jeszcze dowiedzieć. Nauczyciel
          może przeprowadzić ten etap projektu za pomocą siatki wiedzy i siatki pytań. Drugim etapem są dzia-
          łania badawcze – dzieci starają się jak najwięcej dowiedzieć, eksperymentując, podejmując wyprawy
          terenowe czy spotkania z ekspertami. W trzecim etapie najważniejszą rolę pełni ewaluacja. Podsumo-
          wanie wiedzy, którą dzieci zdobyły podczas trwania projektu, jest niezwykle ważne do uzmysłowienia
          sobie, jaki był cel tej metody. Na tym etapie dzieci tworzą (lub je podziwiają) plakaty, filmy, książeczki
          czy gazetki tematyczne.
          Oddając Państwu niniejszą publikację, mamy nadzieję, że spełni ona swoje zadanie – pomoże zmienić
          zajęcia z dziećmi we wspaniałą przygodę i ułatwi zrealizowanie założeń podstawy programowej.

                                                                 Zespół autorski i redakcyjny



                                                                                     7
   4   5   6   7   8   9   10   11   12   13   14