Page 39 - 1530400_przyg_krasnala_radusia_opow_5l_srodki

– Rodzice pozwolili ci to wszystko zjeść? – zdziwił się Raduś.
Ale Kamil coś tylko zamruczał niewyraźnie, a potem powiedział:

– Mam tego tak dużo, że wystarczy również dla ciebie. Tylko uważaj,

żeby Pani nie zobaczyła.
– Dziękuję – szepnął krasnal i ukradkiem sięgnął po czekoladkę. Ależ

była smaczna! Aż chciało się jeść więcej i więcej! Do obiadu po słody-

czach nie było śladu. Krasnal i Kamil zjedli wszystko.
– Mógłbym codziennie jeść tylko słodycze – szepnął Kamil do Radusia,

kiedy szykowali się do obiadu.
Jednak Raduś nie był już taki pewien, bo poczuł, że bardzo boli go

brzuch.
– Jakoś mnie mdli po tych słodyczach – powiedział zbolałym głosem

i usiadł na dywanie.

Nie trzeba było długo czekać i Kamil, również trzymając się za brzuch,
dołączył do krasnala.

– Aaa! Boli! Niedobrze mi! – marudził Kamil.

Pani zaniepokojona dotknęła czoła Kamila, a potem – Radusia.
– Nie macie gorączki, ale może to grypa. Najlepiej będzie, jak się po-

łożycie – powiedziała.
Po chwili Raduś i Kamil leżeli na leżakach i, trzymając się za brzuchy,

pojękiwali głośno – Aaa, aaaa!
– Przyniosę ci cieplejszy sweterek z szatni – powiedziała Pani do Kamila.

– Nie ma takiej potrzeby! Jest mi ciepło! – próbował ją zatrzymać Ka-

mil, ale Pani nie posłuchała.
Po chwili wróciła z bardzo niezadowoloną miną. W rękach trzymała

kolorowe papierki i opakowania po słodyczach.

– Teraz już wiemy, co to za choroba – powiedziała i chciała jeszcze coś
dodać, ale popatrzyła na zbolałe miny małych łakomczuchów i pomyśla-

ła, że już dostali nauczkę.

37