Page 7 - 1530400_przyg_krasnala_radusia_opow_5l_srodki

– Teraz musisz sobie poradzić sam – powiedział bocian i zapukał dzio-

bem w drzwi.
– Do zobaczenia! Wkrótce cię odwiedzimy – zawołała sowa, machając

skrzydłem na pożegnanie.

Po chwili przedszkolne drzwi uchyliły się i krasnal zobaczył Panią, zza
której wychylały się zaciekawione dzieci.

– Krasnal! – zawołał sympatyczny chłopiec z rudą czupryną.
– Jak masz na imię, krasnalku? – zapytała Pani.

– Nie wiem, chyba jeszcze nie mam imienia – odpowiedział krasnal,

z uśmiechem rozglądając się dookoła.
– Każdy musi mieć imię – stwierdził stanowczo Adam. – Nie martw się,

zaraz coś wymyślimy.

– A może Raduś? – zapytała Ala – on wciąż się tak wesoło uśmiecha.
– Tak! Raduś! Będę krasnalem Radusiem! – zawołał krasnal, podska-

kując wesoło.

A Pani, patrząc, jak dzieci razem z krasnalem śmieją się wesoło, pomy-
ślała, że Raduś to bardzo dobre imię. I czuła, że dzięki tej małej istotce

w przedszkolu pod lasem będzie jeszcze milej i weselej.

5