Page 20 - Muzyka_podrecznik kl4

Instrumenty perkusyjne mają bardzo bogatą historię, znane były bowiem już w czasach ludów pier-
wotnych. Wykorzystywano je wówczas w praktykach religijnych i magicznych rytuałach. Instrumenty
te budowano z naturalnych materiałów dostępnych człowiekowi, takich jak: drewno, glina, skóra, kości
zwierząt, żółwie skorupy, puste tykwy. Wraz z upływem wieków doskonalono wykonanie i brzmienie
instrumentów. Jako materiał budulcowy zaczęto stosować stopy różnych metali, a nawet tworzywa
sztuczne.

Mieszkańcy Afryki
grający na bębnach

3. Dawniej plemiona afrykańskie, żyjące z dala od ludzkiej cywilizacji, często porozumiewały się
ze sobą za pomocą „mówiących bębnów”. Zaproś kolegów do wspólnej zabawy w plemiona,
które komunikują się na odległość za pomocą umówionych sygnałów muzycznych. Ułóżcie
na bębenkach krótkie rytmy, nadajcie im sens słowny, następnie wystukajcie je w „rytmicznej
rozmowie”. Oto przykłady:

Uwaga, zagrożenie!

Obcy na wyspie!

Zapraszamy na ucztę!

Ze względu na źródło dźwięku instrumenty perkusyjne dzielimy na:
– idiofony (instrumenty samobrzmiące), w których źródłem dźwięku
są drgające ciała sprężyste, np. płytki, rury, metalowe języczki,
– membranofony, w których źródłem dźwięku jest napięta błona – membrana,
np. bęben wielki, bongosy.

Instrumenty perkusyjne można podzielić na:
– instrumenty o nieokreślonej wysokości dźwięku (niemelodyczne) – to np. trój-
kąt, marakasy, talerze, tamburyn, kastaniety, klawesy, drewienko akustyczne, bębenek,
– instrumenty o określonej wysokości dźwięku (melodyczne) – to np. dzwonki Mówiący bęben
chromatyczne, ksylofon, marimba, metalofon, dzwony rurowe.

18