Page 70 - polski_podrecznik kl4_cz2
P. 70

Nie znam twojego nazwiska,
                                               lecz pamiętam imię.
                                               Nie znam twojego adresu,
                                               lecz ty byłeś przy mnie.
                                               Nie wiem, jaki jesteś na co dzień,
                                               te kilka godzin wystarczyło
                                               i dziś żal mi tylko
                                               że to już
                                               było.


                                               [...] Podoba się wam? Mnie też. Bardzo. Widzicie, ile wierszy o tym
                                            samym, a jednak zupełnie różnych, niepowtarzalnych, ciekawych?
                                               Bo na tym właśnie polega poezja – żeby umieć zobaczyć i przeżyć
                                            coś po swojemu, inaczej niż wszyscy, i opowiedzieć o tym własny-
                                            mi słowami. Nie pożyczać gotowych zwrotów z cudzych wierszy, nie

       abstrakcja – coś oderwanego          pozować na nikogo, nie posługiwać się abstrakcją*. Czasem właśnie
       od rzeczywistości, niezwiązanego     jakiś szczegół – jak fruwające po korytarzu paski kolorowej krepiny*,
       z życiem                             podczas spotkania z chłopcem na szkolnej zabawie – nada wierszowi
       krepina – marszczona bibuła          wiarygodność i głębię i sprawi, że to, co wzruszyło was, wzruszy po-
       używana do wyrobu ozdób              tem tego, kto ten wiersz przeczyta. Mamę, siostrę, koleżankę, chłop-
                                            ca. Was samych po upływie lat. I na tym właśnie polega sens poezji
                                            – poezji, która wcale nie musi być drukowana w tomikach i nie musi
                                            przynieść autorowi rozgłosu i sławy. […]
                                               A teraz żegnam się z wami. [...] Nie przejmujcie się, że nie wszystkim
                                            zdołałam odpowiedzieć [...]. Przecież ten, kto naprawdę chce się czegoś
                                            nauczyć, potrafi skorzystać ze wskazówek udzielanych innym. Prawda?

                                                                                                    „Płomyk” 1989, nr 11


                                            1.   Wskażcie we fragmentach artykułu słowa, którymi autorka opisuje
                                                 poezję i wiersz. Zapiszcie je w zeszycie ze wskazaniem akapitów,
                                                 w których je umieszcza.


                                            2.    Które ze stwierdzeń pisarki są podobne do waszych, opracowanych na
                                                 mapie myśli o poezji? Które się różnią? Ustalcie to podczas rozmowy.


                                            3.    Wskażcie tezę, którą stawia autorka na temat wierszy i argumenty,
                                                 którymi uzasadnia swoje zdanie. Napiszcie, do czego one się odnoszą
                                                 (wiedzy, sztuki, faktów, logiki, doświadczenia, uczuć, autorytetów).


                                            4.    Wytłumaczcie ostatnie słowa autorki. Podajcie przykłady
                                                 sytuacji, gdy nauczyliście się czegoś, korzystając z rad
                                                 udzielonych innym osobom.


                                            5.   Napisz wiersz według wskazówek pisarki. Tematem, podobnie jak
                                                 w artykule, może być miłość albo temat możesz wymyślić sama/sam.

                                        68
   65   66   67   68   69   70   71   72   73   74   75