Page 35 - 881232_OTO_JA_KL_3_PODR_CZ-2_HUMA

Kogutowi spodobał się ten pomysł i czterej muzykanci ruszyli razem w dalszą drogę.

Ale do miasta było daleko, toteż noc zaskoczyła ich w lesie. Osioł i pies legli
pod wielkim drzewem, kot zaś i kogut usadowili się na gałęziach, kogut oczywi-

ście na samym wierzchołku drzewa, gdzie czuł się najbezpieczniej. Zanim za-

snął, rozejrzał się jeszcze raz dokoła, gdy wtem zdało mu się, że widzi światełko
migoczące przez gałęzie. Zawołał więc do towarzyszy, że w pobliżu znajduje się

z pewnością dom, gdyż widać światełko.
– Musimy zaraz udać się tam – rzekł osioł – nocleg w lesie wcale nie jest miły.

Udali się zatem w drogę ku światełku i po chwili ujrzeli oświetlone okno

domu zbójeckiego. Osioł jako największy zbliżył się do okna i zajrzał do izby.
– Cóż tam widzisz, kłapouchu? – zapytał kogut.

– Co widzę? – odparł osioł. – Widzę stół nakryty, a na nim jadło i napój,

zbójcy zaś siedzą dokoła stołu i raczą się
smakołykami.

– To by było coś dla nas – wes-

tchnął kogut.
– Tak, tak! Ach, gdybyśmy to

my siedzieli przy stole! – rzekł
osioł.

Po naradzie czterej towarzysze

znaleźli wreszcie sposób wygnania
zbójców. Osioł oparł się przedni-

mi łapami o okno, pies skoczył na
grzbiet osła, kot na grzbiet psa,

a kogut na głowę kota. Potem na

dany znak rozpoczęli jednocze-
śnie muzykę: osioł ryczał, pies

szczekał, kot miauczał, a kogut

piał; po czym wpadli przez okno
do pokoju, aż szyby zadźwięcza-

ły. Zbójcy zerwali się z krzy-

kiem, sądząc, że to upiory,
i w wielkiej trwodze uciekli

33