Page 59 - 1530400_przyg_krasnala_radusia_opow_5l_srodki

– Ja też! – powiedziała stanowczo Ala, przytulając lalkę Amelkę.
– Kochani, ja też będę za wami tęsknić. Jednak wiem, że w szkole cze-

ka was wiele wspaniałych przygód.

– Wiem – westchnął Adam. – Widziałem już nawet nową szkołę. Jest
tam duży basen i świetlica z zabawkami. Ale ja nie chcę się rozstawać

z przyjaciółmi.

– Przecież część z was pójdzie do tych samych szkół, więc wciąż bę-
dziecie razem. Poza tym miło jest poznawać nowych przyjaciół – pocie-

szała go Pani.

Dzieci jednak nic nie mówiły. W końcu Tomek powiedział cicho:
– My pójdziemy do szkoły, do przedszkola przyjdą nowe dzieci i Pani

o nas zapomni.
– I nawet krasnal Raduś nie będzie o nas pamiętał – dodał Kamil.

Pani uśmiechnęła się tajemniczo i zaprosiła dzieci do przedszkolnego

ogródka. Jednak tym razem nikt się nie bawił. Podeszli od razu do mło-
dych drzewek, które rosły przy ogrodzeniu.

– Już dawno pytaliście mnie, co oznaczają tabliczki przy tych drzewach
– zaczęła mówić Pani.

– Tak, a Pani mówiła, że dowiemy się, jak przyjdzie czas – powiedziała

zaciekawiona Marta.
– I teraz właśnie nadszedł ten czas – powiedziała wzruszona Pani, przy-

tulając Martę. – W naszym przedszkolu jest taki zwyczaj, że dzieci, któ-

re odchodzą do szkoły, sadzą swoje przedszkolne drzewko. Na tabliczce
są zapisane ich imiona i rok, w którym pożegnały się z przedszkolem.

Często siadam na tej ławeczce, wspominam ich i myślę, jak sobie radzą

w życiu. Niektórzy z nich są prawie dorośli. Czasem odwiedzają mnie,
przedszkole i swoje drzewko.

– My też posadzimy nasze przedszkolne drzewko! – zawołał stanow-
czo Adam.

57