Page 53 - 890807_GwK_scenariusze_KL-3_cz1_2019_promo

dzieci, aby przedstawiły swoją opinię na ten temat w parach. Dzieci dyskutują kilka minut, potem
chętne pary przedstawiają na forum swoje poglądy. N. może sprawdzić tok myślenia uczniów przez
głosowanie, zadając pytania: Ile osób zgadza się z opinią, że niepełnosprawny z niczym sobie nie
radzi i zawsze potrzebuje pomocy? Ile osób zgadza się z opinią, że niepełnosprawni potrafią wiele
rzeczy robić samodzielnie? Itp.
3. Zabawa ruchowa na krzesełkach: jeśli klasa jest liczna, N. dzieli uczniów na dwie grupy; dzieci sia-
dają w kręgach i mają za zadanie pobijać rekordy w rzucaniu i odbijaniu kozłem między sobą piłki
koszykowej. Nikomu nie wolno wstać z krzesła, nawet jeśli piłka upadnie na podłogę. Po skończo-
nej zabawie dzieci swobodnie mówią o swoich odczuciach: Co sprawiło im w tej grze największą
trudność? Następnie zabawę powtarzamy, dodając element rywalizacji – wygrywa drużyna, której
uda się najwięcej razy podać piłkę bez upuszczenia jej na podłogę. Po zabawie uczniowie podsu-
mowują w kręgu swoje odczucia: Kiedy gra była łatwiejsza – za pierwszym czy za drugim razem?
Dlaczego?
4. Wózek inwalidzki. Jeśli N. uda się sprowadzić do klasy wózek inwalidzki, dobrym doświadczeniem
dla dzieci będzie wypróbowanie, jak się jeździ takim wózkiem i jak się go prowadzi. Chętne dzieci
siadają na wózku, który prowadzą rówieśnicy. N. może zaproponować, aby dzieci wyjechały na ko-
rytarz, podjechały do schodów itp. Można również wypróbować jazdę wózkiem na boisku szkolnym
i po różnej nawierzchni (chodnik, trawa, asfalt itp.).
5. Swobodna rozmowa w kręgu na temat doświadczeń związanych z pchaniem wózka i jeżdżeniem na nim.
Uwaga: Miejsce do tego typu doświadczeń jest przygotowane w Centrum Nauki Kopernik
w Warszawie i warto, w miarę możliwości, skorzystać z tej oferty.
6. Praca w grupach – szukanie odpowiedzi na pytanie: Na jakie trudności w życiu codziennym natrafia
osoba na wózku inwalidzkim? – p. 2, s. 46 (P. 1). Dzieci w grupach starają się wymienić i zapi-
sać na kartkach jak najwięcej spostrzeżeń na ten temat. Następnie przedstawiciele grup prezentują
efekty swojej pracy na forum klasy. N. w razie potrzeby może ukierunkować myślenie dzieci, wy-
jaśniając im, że często większą trudnością dla niepełnosprawnych niż bariery architektoniczne jest
nastawienie innych ludzi, którzy traktują ich bez należytego szacunku, natrętnie się na nich patrzą,
wyśmiewają ułomności. N. porządkuje spostrzeżenia dzieci w punktach na tablicy, które uczniowie
przepisują do zeszytu.
7. Indywidualne, głośne czytanie opowiadania Ireny Landau No to co? na s. 45, 46 (P. 1), ukierunko-
wane pytaniem: Czego najbardziej bał się niepełnosprawny Grześ, idąc do nowej szkoły?
8. Rozmowa kierowana na temat opowiadania.
• Czego najbardziej bał się niepełnosprawny Grześ, idąc do nowej szkoły?
• Czy obawy chłopca się spełniły?
• Czego boją się w nowej szkole pełnosprawne dzieci?
• Które z tych odczuć są podobne, które się różnią?
• W jaki sposób Grześ został przyjęty przez swoich rówieśników?
• Czym różni się litość od prawdziwej pomocy?
9. Jak można pomóc niepełnosprawnym, nie okazując im litości? Odgrywanie w grupach scenek dra-
mowych na temat opartej na szacunku pomocy niepełnosprawnym. N. dzieli klasę na grupy kilku-
osobowe. Każdej z grup przydziela karteczkę z opisem sytuacji. Zadaniem uczniów jest odegranie
scenki, w której pokażą, jak należy zachować się w danym przypadku.
Przykładowe sytuacje:
• Niepełnosprawny na wózku inwalidzkim stoi przed przejściem dla pieszych. Na wysokości pa-
sów po obu stronach zaparkowane są samochody, które uniemożliwiają osobie siedzącej na wóz-
ku zobaczenie, czy przejście przez jezdnię jest bezpieczne.

51